Kimi değirmenler inşa eder taştan betondan Kimi değirmenlerle savaşır Don Kişotça Buğdaydan ekmekten insandan ne haber 24.04.2017

Çok bayağılığa şiir yazdım Senin kadar kifayetsizine ilk Şiire konu oluşun boşlukla aynı sebepten Dolu ile mukayese ilmi bahanem Güzel şiir olur sarı saçlarından bahsetsem Beyaz teninden Ve siyasi bir şeylerden... Kaşın gözün

Kapılar ve pencereler mühürlendi. Perdeler ve panjurlar ise yüksek bir kararlılıkla gizliyor ardında canlılığa dair ne varsa. Evin duvarları bir iki ton daha soğuklaşmış. Yaz aylarında evlerin gözdesi olan balkonları toz ve çamur

Bir ışık vurduğunda gözlerine Akdenizi aratmaz Mehtap olur karalarına Ağladığında alafora eder kayıklarımı dalgalar Saçlarındır tek çıkmazım Bir aşkın son deminde Ellerim adını ne yazar ne karalar... 03.03.2005

Ne yapılmalıydı peki Anı öldürmeliydi belki mitolojik bir silahla İz bırakılsa sorun mu olurdu Neyin nasıl göründüğü kimin umrunda Hatta neyin nasıl olduğu Anın az önce öldürüldüğü ışıksız loş bir meydanda Tüm erkek

Yalnızlık Soğuk bir bardak su dök, ayılayım Artık buruk bir kalp ve amansız bir baş ağrısı ile Mütemadiyen budalayım Ne melem bir hastalık bu Boşluk desem değil Hiçlik desem isyana meyil Milyon yaprağıyla

Güneşle ufuk kavuşunca başlıyor yalnızlığımız Her devri dünyada bulutlar arasında bu vuslatı izler Ve gölgesi gölgesine değmeden uzar yollarca yalnız bedenler Döner dünya, gider yollar uzaklara Ve dizginledikçe eyerlerini yaşlı bir amca zamanın

Boğulurum çoğu kez dolanırken bu şehrin sokaklarında Havasından mıdır, suyundan mıdır Mesnetsiz bir hüzün sarar beni Sonra Bu şehir çırıl olur karşımda çıplak olmaksızın Sokaklar insanlarla dolar Geceleri taş sığınaklarında saklanan Baktıkça gözlerine

Biraz ekmek, biraz su Zoraki bir nefes Kan, ter... Yaşamak denilen ilizyon Kötü bir yazarın elinden çıkmış bir durum hikayesi Bu Kerem ile Juliet'in hikayesi Romeo ile Aslı'nın... Prenses ile pastanın Kral ile

Mutluluk eskidi mısralarımda Gamzeli gülüşlerinden uzak Yalnızım... 03.03.2006

Şehrin en güzel yeri burası Deniz, Dalgalar Ve hafif bir rüzgar olsa Belki güzel bir şiir olurdu Yine de Şehrin en güzel yeri burası Şimdi burada bir sigara yakmalı Karton bardakta ılık çay

Bir sonbaharda sevdim Martıları, boğazı, balık ekmeği Ve Davutpaşa'nın bahçesindeki şu büyük ağacı Bir son bahardı Yeşil ile sarı yapraklarda Toprak kızıl Benim saçlarım dağınık İnsanlar darmadağınık Bir sonbahardı Sevmiştim Bulut gözlerine dalmıştım

Ayrılıyorum tüm düşüncelerden uzak Acı çekmeden, gözyaşı dökmeden Vuslatım artık bana yasak Ayrılıyorum... 11.02.2006

Yine yalnızım Mehtap dahi yok bu gece Gökyüzünde tek tük yıldızlar parlıyor karanlığa inat Yine gözlerim yaşlı Aklımda sen Üzerimde senden kalma yaşım kalmışlığım Ve ağlıyorum 19.10.2007

Beni yaşamaya mahkum kılan gamzeli gülüşlerindi Belki de ayazdan çatlamış ellerindi kim bilir Koyu kahverengi gözlerin Bilemezsin seni ne çok özledim 15.02.2006

Ne güzeldir sonbahar Göstermez güneş kendini kolay kolay Nazlı bir sevgili gibi saklar kokusunu yağmur Yazlık göçmenler göçerken Tek tük sular tarlaları Sulu göz bir aşık gibi Pervasız eser Bihaber ağlar Ne güzeldir

Bazen kafam bozulur Ararım dostlarımı Buluşuruz karanlıkta Sonra tüm şehir bizim Sokaklar, ateş böcekleri, yıldızlar Gölgelerimiz kazınır kaldırımlara Bazen kafam bozulur Ağlarım Yeni güne hissedar gecelerin toplantısında Elimde kalem Kağıdımda gözyaşları Satırlarda sen.

Zaman, önümden geçen Zaman, elimden kaçan Zaman, saçımdan düşen Donmuş bir nehir Susmuş yanardağ Kızmış bir baba Terini silen yörük Nasihat eden büyük Omuzumdaki yük Zaman, ansızın kaçan Ve insan Biçare koşan Bu

Ben de severim İstanbu'u Midemde balık ekmek, lokma tatlısı Yudumlarken ince beli bardaktan Ve bir yosma yanıbaşımda Uzakta köhne bir vapuru izlerken Orda olmamanın hazzıyla Miskince bir fırt çekerken sigaramdan Dumanını dumanına ekleyip

Alaca bir karaağaç gölgesi Savruluyor oradan oraya bir çiğ tanesi Pejmurde bir yaprak dalından razı Son nefesini verirken son bahar arefesinde Bir atlı bin yıl öncesinden Ardından bin atlı silüeti, şen Tüttürüyor son

Bir istasyon kışın ortasında Elleri ceplerinde genç insanlar Elleri ceplerinde yaşlı insanlar Ve yaşlı bir istasyon genç bir kışın ortasında Yağmur, çamur, beton ... Bir görevli iş başında Küfesinde beş çocuklu bir aile Yerden

Karanlıktır Bazen hoş, bazen nahoştur iliklerimdeki Soğuktur, loştur Saatlerce baygın yatmaktır tek başına Ya da bir saniye kalmaktır herkesin arasında Gözlerimi kapadığımda ılıktır Canlı, kanlı can dostları Onlar ki duygulu kan pıhtıları Cesetler

Üşüyorum Üşümek değil yalnız İçim titriyor Deniz kızıyor halime Asfalt yol durmaksızın çınlatıyor kulaklarımı Kiremit çatılı yaşlı evler fısıldıyor Erdemli sözler dolduruyor beynimi Bir martı uzaktan çapkın bir bakış atıyor Kumlar hala naifçe

Vapur volculuğu güzel, deniz, köpükler falan... Simit, çay, sigara, mide bulantısı Becerikli bir martı havada kapınca attığın simidi sevinmek, mutluluk O da banka hesabındaki sıfırsızlığın artısı Ada dediğin bir kaç ev, biraz insan,

Bazı kızlar çok güzel Diğer insanların arasında, fark etmeden seni pervasızca Öylece geçip giden cinsten kızlar Koşarken yetişmek için metroya Bir önceki kapıdan ve cama yapışık bir halde Masumca seni izleyen kızlar Efkarı